ساختمان هايي كه مردم در آن سكونت دارند در سرما نياز به گرم شدن دارند. آتش يا گرمكن هاي كوچك فقط مي توانند اتاق ها را به طور مجزا گرم كنند، اما سيستم گرمايش مركزي مي تواند كل ساختمان را گرم نمايد. سيستم گرمايش مركزي يك ديگ بخار دارد كه با برق، گاز، نفت و يا سوخت جامد (مثل ذغال سنگ) گرم مي شود. ديگ بخار آب (در حال چرخش در لوله هاي متصل به رادياتور شوفاژ) را گرم مي كند، همچنين ممكن است، آب حمام و آشپزخانه را نيز گرم نمايد. بعضي سيستم ها از تابش خورشيدي براي گرم كردن آب داخل پانل هاي خورشيدي استفاده مي كنند. سيستم هاي ديگر هواي در حال حركت، ساختمان را گرم مي كنند، يا از سيم پيچ هاي گرمكن واقع در كف و سقف، براي گرم كردن ساختمان استفاده مي نمايند. گرمكن ها و سيستم هاي گرمايشي توسط زمان سنج و ترموستات كنترل مي شوند. اين وسايل گرمكن را خاموش و روشن مي كنند، و بدين ترتيب دما تثبيت شود.
سيستم هاي گرمايشي براي تمام فصول
بسياري از مردم در مناطقي زندگي مي كنند كه زمستاني سرد و تابستاني گرم دارد، و ساختمانشان به سيستمي نياز دارد كه اتاق ها را سرد و يا گرم نمايد. سيستم هاي تهويه هوا مي توانند اتاق ها را هم گرم و هم سرد نمايند. اين سيستم ها پروانه اي دارند كه هوا را در داخل كانال هايي در تمام اتاق هاي ساختمان به گردش در مي آورد. همچنين پروانه دمنده، هواي تميز بيرون را به داخل كشيده و با هواي داخل مخلوط مي كند، از طرف ديگر "دستگاه رطوبت" مقدار رطوبت هوا را تنظيم مي كند. در زمستان، يك قطعه اي كه بوسيله برق، بخار يا آب داغ گرم مي شود، هوايي كه از اتاق ها مي آيد را گرم مي كند. هواي گرم شده به اتاق ها باز گردانده مي شود. در اتاق ها دماي هوا به وسيله دماپا كنترل مي شود. در تابستان، هوا از يك دستگاه خنك كننده (كه شبيه يخچال كار مي كند) عبور داده مي شود. اين دستگاه گرما را از اتاق ها به بيرون ساختمان منتقل مي كند. گرماي هواي داخل ساختمان بوسيله دستگاه تبخير كننده جذب مي شود. ماده سرد كننده به قسمت چگالنده تلمبه مي شود و در آن محل گرما به هواي بيرون خانه منتقل مي گردد.