اساس اين روش اين است که وقتي آب سخت از يک ميدان مغناطيسي مناسب عبور داده مي شود، تحت تأثير نيروي ميدان مغناطيسي، سيستم تبلور نمک هاي کلسيم و منيزيم موجود در آب بر روي جداره ديگ بخار يا لوله هاي آب داغ، به هم مي خورد و از صورت يک شبکه سه بعدي که خاصيت چسبندگي زيادي بر جداره ظرف دارد، خارج مي شود و به صورت جامد بي شکلي در مي آيد که قدرت چسبيدن به جداره ديگ بخار را ندارد. البته در اين روش، مقدار آهن نبايد از 05/0 ميلي گرم در ليتر بيشتر باشد در غير اين صورت بايد از پيش، با استفاده از مواد شيميايي مناسب، مقدار آهن آب را تنظيم کرد تا از چسبيدن آهن به قطب هاي آهن ربا، کاهش ميزان جريان آب از بين قطب هاي آهنربا و کاهش بازدهي اين روش، جلوگيري شود.
از برتري هاي اين روش اين است که در آن از مواد شيميايي استفاده نمي شود، هيچ گونه ماده اضافي بر جاي نمي ماند، حتي رسوب هاي قديمي را از بين مي برد، خاصيت خورندگي در آب ايجاد نمي کند، هزينه ي آن از روش هاي ديگر کم تر است، عمر دستگاه زياد و حتي پس از 20 سال بدون تغيير باقي مي ماند. با توجه به اين برتري ها، امروزه نه تنها از اين روش در تصفيه آب هاي صنعتي، بلکه از آن در تصفيه آب هاي خنک کننده دستگاه هاي صنعتي، شستشوي بطري هاي نوشابه، در کارخانه هاي قندسازي و بسياري از صنعت هاي ديگر استفاده مي شود. نخستين دستگاه تصفيه آب به روش القاي الکترومغناطيسي ( ECI )، در سال 1945 توسط يک دانشمند بلژيکي به نام ورمترن نوآوري شد و امروزه در بيش از 50 کشور جهان مورد بهره برداري قرار دارد.